அத்தியாயம் 1 - புறாவோடு பறந்த உயிர்....(தொடர்ச்சி..)

மகனுக்கு இன்று அதிகமாகவே பாடம் எடுத்து விட்டோம் என்று நினைத்தாரோ தெரியவில்லை, தன் முகத்தை துடைத்துக்கொண்டு இயல்பான நிலைக்கு வர முயற்சி செய்தார் மிர்சா ஷேக். பாபரின் கண்களில் ஒரு நம்பிக்கை ஒளியைக் கண்டது அவருக்கு மன நிம்மதியைத் தந்தது. 

புழுதி படிந்த அந்த மண் கோட்டையை மீண்டும் ஒரு சுற்று பார்வையிட்டான் பாபர். போர்வீரர்கள் காவல் காப்பதற்காக அந்தக் கோட்டை சுவற்றின் ஒவ்வொரு ஓரத்திலும் திறந்த கொத்தளம் (battlement) அமைக்கப்பட்டு இருந்தது.  காவலாளி நிற்க வேண்டிய அந்த இடம் மட்டும் கோட்டை சுவற்றுக்கு வெளியே துருத்திக் கொண்டிருந்தது. கோட்டை மதிலில் அவன் அமர்ந்து இருந்த பகுதியின் கொத்ததளத்தில் காவலாளி இல்லை, மாறாக ஒரு கூம்பு வடிவத்தில் ஒரு பெரிய புறாக்கூண்டு இருந்தது.

அந்த கொத்தளத்திலிருந்து கீழே நோக்கினால் ஆழத்தில் அகழி.  மழைக்காலத்தில் தண்ணீர் இருக்கும்.  இப்பொழுது முதுவேனிற் காலம் என்பதால் வறண்ட பள்ளமாக, வெறும் பாழாக இருந்தது. மண் கோட்டையின் இறுக்கத்தையும் மீறி சில செடி வகைகள் கோட்டை சுவர் இடுக்குகளில் வளர்ந்து இருந்தன. பகலில் சாம்பல் நிறத்தில் இருக்கும் கோட்டை, அந்திப் பொழுதில், மறையும் சூரியனின் கதிரொளி பட்டு இளஞ்சிவப்பு நிறமாகத் தெரிந்தது.  பகலில் நீல நிறமாகத் தெரியும் ஜாக்ஸார்ட்ஸ் (Jaxartes) நதி கூட அந்தச் சூரியனின் ஒளி பட்டு கருஞ்ச்சிவப்பு நதியாக மேற்கு நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. 

சற்றே சோகம் கலந்த நகைச்சுவை உணர்வோடு சொன்னார், “குறுநில மன்னனாக இருப்பதில் சில சௌகரியங்கள் உண்டு பாபர்.  வாழ்க்கையின் சிறு சிறு சந்தோஷங்களை அனுபவிக்கலாம் பார்!.”  தன் இடுப்பில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த தோல் பையிலிருந்து குளிர்ந்த தண்ணீரை ஒரு மிடறு விழுங்கினார் மிர்சா ஷேக்.  சூரியனும் மறையத் தொடங்க ஆரம்ப்பித்தது; இன்னும் சில நிமிடங்களில் தொழுகைக்குண்டான நேரம் வந்துவிடும்.  தனது வெல்வெட் பாதுகைகள் “பட் பட்” என்று அடித்துக் கொள்ள அந்த கொத்தளத்தில் உள்ள புறக்கூண்டினை நோக்கி வேகமாக நடந்தார்.  தனது இரண்டு கைகளையும் அகல விரித்து கூ... என்று ஒரு வினோதமான ஒலியை எழுப்பினார்.  அதுவரை எங்கிருந்ததோ தெரியவில்லை, நான்கைந்து வெண்புறாக்கள் வட்டமடித்து அந்தப் புறக்கூண்டுக்கு வந்தன.  மிர்சா ஷேக்கின் செல்லப் புறா மட்டும் அவர் கையில் வந்து உரிமையோடு அமர்ந்தது.  ஒரு காதலனைப்போல அந்த கொழுத்த வெண்புறவின் கழுத்தை அன்போடு தடவிக்கொடுத்தார் மிர்சா ஷேக்.

ஹும்ம்... அரசரின் கைகளில் இருக்க வேண்டியவையா இவை?  என்னைப் பொறுத்தவரையில் என் சமையல்காரன் கையில் அல்லவா இருக்க வேண்டியவை இவை.  என்று ஒரு கணம் அந்தப்புறாக்களை பற்றி நினைத்துவிட்டு, தைமூரின் சிந்தனையில் வயப்பட்டான்.  இன்று என் நிலையில் தைமூர் இருந்தால் என்ன செய்வார்?  ஒரு நாட்டை வெற்றி கொண்டு அதன் அரசன் நம் காலில் விழும் உணர்ச்சி எப்படி இருக்கும்? 

நான் அரசனாக பொறுப்பு எடுத்தால் முதலில் அந்த கம்பர் அலியை (Qambar Ali) பதவி நீக்கம் செய்வேன்... இல்லை இல்லை அவனுக்கு நேராக மேல் லோகத்தில் பதவி கொடுப்பேன்!  அவன் சிவப்பேறிய கண்களும், சோழி சோழியாய் மஞ்சள் பற்களும், அரசனின் அரசியல் ஆலோசகர் என்ற பதவிக்கே ஒரு இழுக்கு!! தைமூராக இருந்திருந்தால் ஒரு கணம் கூட யோசிக்காமல், நாற்றமடிக்கும் அந்த அழுக்கு கழுதையின் தலையை சீவி இருப்பார்.  என் நேரமும் வரும்.. அப்போது....

“ஆஅஹ்ஹ்...” தந்தையின் குரல் விநோதமாகக் கேட்டது.  என்னவென்று பார்பதர்க்குள் ஒரு மண்புழுதிப் படலம் அவன் கண்ணை மறைத்தது.  அதையும் மீறிப் பார்க்க முயன்ற போது அந்தப் புழுதி கண்ணில் சென்று உறுத்தவே, அனிச்ச செயலாக பாபர் தன் இரு கைகளாலும் கண்களை பொத்திக்கொண்டான்.

“இளவரசே... நீங்கள் பாதுகாப்பாக இருக்கிறீர்கள் - உங்களுக்கு ஒன்றும் இல்லை” என்று கூறி ஒரு இரும்புக்கரம் அவனை பின்னால் இருந்து அணைத்தது. பாபர் தன்னிலைக்கு வர சில வினாடிகள் ஆயின.  பின்னால் தன்னை அணைத்தது படை தளபதியும், அரசரின் தலைமை மெயிக்காவலனும் ஆகிய வசீர் கான் (Wazir Khan)  என்பது புரிந்தது.  ஆனால் என்ன நடந்தது என்று புரிய சில வினாடிகள் ஆயிற்று.

இந்தப்பகுதியில் அடிக்கடி வரும் நில நடுக்கமா? இல்லையே.... நில நடுக்கம் இப்படி இராதே... என்று யோசித்துக்கொண்டு கண்களை மெல்லத் திறந்தான் பாபர்.  புழுதி மெல்லப் படிய படிய பார்வையும் சற்று தெளிய, நிலைமை விளங்கிற்று.  அந்தப் புறக்கூண்டு அங்கே இல்லை; மாறாக புறாக்கள் பனித்துளிகளாக மேலே பறந்து கொண்டிருந்தன.. கொத்தளமும் இல்லை. ஏதோ ஒரு ராட்சஸ வாய் அப்பளத்தை கடிப்பது போல அந்தக் கோட்டைச் சுவரை கடித்தது இருந்தது.  அப்பா??...

அப்பாவைப்பற்றி நினைத்த உடனேயே வயிற்றிலிருந்து அமிலப்பந்து ஒன்று புறப்பட்டு அவன் மார்பை அழுத்தமாக அடைத்தது.  மெதுவாகச் சென்று அந்த உடைந்த சுவற்றின் வழியே கீழே பார்த்தான்.  அப்பா தெரியவில்லை.  அவரது மகுடம் மட்டும் கோட்டை சுவற்றில் வளர்ந்திருந்த ஒரு செடியில் மாட்டி தொங்கி ஆடிக் கொண்டிருந்தது.  மண் கோட்டைக்கொத்தளம் வெயில் தாங்காமல் காய்ந்து புரையோடி போய் இருந்திருக்கிறது.  புறக்கூண்டின் கனமும், அரசரின் கனமும் தாங்க முடியாமல் அப்படியே உடைந்து அகழியில் விழுந்து விட்டது.  இதுதான் நடந்து இருக்கிறது.

இதற்குள் நாலைந்து வீரர்கள் தீப்பந்தங்களுடன் அகழியில் இறங்கி இடிந்து விழுந்தவற்றை எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  முதல் தென்பட்டது அரசரின் செல்லப்புறா.  இடிபாட்டில் இறந்து போன அதை எடுத்து ஒரு வீரன் அந்தண்டை போட்டவுடன் ஒரு பருந்து வந்து அதை கொத்திச் சென்று பறந்தது.  அரசரை இன்னும் காணவில்லை.

இடிந்து விழுந்த இரண்டு மூன்று பெரிய துண்டங்களை வீரர்கள் அகற்றியவுடன் அரசரின் நீல நிற அங்கி தெரிந்தது.  அந்ததீப்பந்த வெளிச்சத்தில் அந்த நீல நிற அங்கி ரத்தக்கறையோடு திட்டு திட்டாக கரும்சிவப்பு நிறத்தில் தெரிந்தது.  ஒரு வீரன் அரசரின் உடலை என்ன செய்ய என்பது போல வசீர் கானை பார்த்தான்.  அரண்மனைக்குள் எடுத்துச் செல் என்று சைகையால் உத்தரவிட்டு, பாபரை அணைத்து நேராக நிறுத்தி... “பெர்கனாவின் அரசர் பாபர் மிர்சா வாழ்க.. இந்த அடிமையின் உயிர் உங்களுக்கு” என்று மண்டியிட்டு தலை வணங்கினார் வசீர் கான்.

நடப்பவை கனவா, நனவா என்று புரிய பாபருக்கு சில நிமிடங்கள் பிடித்தது.  தன் கைகளால் முகத்தை அழுத்தமாக மூடிக்கொண்டு நடந்தவற்றை ஜீரணித்துக்கொள்ள முயன்றான்.  சில நிமிடங்கள் முன் வரை தன்னுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த அப்பா இப்போது உயிரோடில்லை என்ற உண்மை அவனுள் இறங்கத் தொடங்கியது.  அதன் சோகம் முதலில் விசும்பலில் ஆரம்பித்து, அழுகையில்அவனது உடல் குலுங்கியது.  வசீர் கான் பாபரை தடுக்கவில்லை. 

தன் தந்தை கடைசியாக சொன்ன செய்தி மட்டும் மீண்டும் மீண்டும் எதிரொலித்தது... “தைமூரின் ரத்தம் உன் ரத்தம்..” மனதளவில் ஒலித்த அந்த செய்தி..முதலில் வாயசைவாகச் சொன்னான். “தைமூரின் ரத்தம், என் ரத்தம்...அடுத்த முறை சற்று உரக்கச் சொன்னான்..”தைமூரின் ரத்தம் என் ரத்தம்..” ..”தைமூரின் ரத்தம் என் ரத்தம்..” இப்போது வசீர் கானுக்கும் கேட்கும்படி வீரத்தோடு சொன்னான்... ..”தைமூரின் ரத்தம் என் ரத்தம்..”.. வசீர் கான் அவனை துணுக்குற பார்க்க பாபரின் அழுகை, சோகம் எல்லாம் நொடியில் பறந்து, ஒரு பெரிய மனிதர்களுக்குரிய பொறுப்புணர்வு வந்தது போல உணர்ந்தான். கண்களில் தேங்கிய கண்ணீரை தன் புழுதி படிந்த உடையால் துடைத்துக்கொண்டு தைமூரின் பரம்பரையை உயர்த்தி நிறுத்துவது போல கம்பீரமாக நின்றான் பாபர். 

 

வசீர் கானை நோக்கி சொன்னான்..”என் தந்தையார், பெர்கானா அரசர் மேன்மை தங்கிய உமர் ஷேக் மிர்சா இறைவனடி சேர்ந்து விட்டார்.  இச்செய்தியை என் அம்மாவிற்கு தெரியப்படுத்தும் முதல் ஆள் நானாகத் தான் இருக்க வேண்டும்” என்று தன் அம்மா இருக்கும் அந்தப்புரம் நோக்கி புயலென ஓடினான் பாபர்.

அவன் வேகத்தையும், விவேகத்தையும் பார்த்து வியந்து சிலையாக நின்றார் வசீர் கான்.

சரித்திரக்குறிப்பு:  உமர் மிர்சா ஷேக் தைமூரின் ஐந்தாவது ஆண் வாரிசு மற்றும் தாய் வழியில் கெங்கீஸ் கானின் பதிமூன்றாவது வாரிசு.